Η κρυμμένη κατοικία

Υπάρχει μια κατοικία, μακρινή και απρόσιτη, πέρα από ό,τι η σκέψη μπορεί να συλλάβει. Λένε πως είναι ένας τόπος χωρίς μορφή, ένας κόσμος αληθινός που κρύβεται πίσω από τις παραισθήσεις του κόσμου τούτου. Όποιος φτάσει εκεί, λένε, αφήνει πίσω του τη λύπη, την απογοήτευση, τον αγώνα. Τίποτα από αυτά δεν έχει θέση σ' εκείνη την αιώνια ησυχία.

Και η πύλη της; Πέρα από τη γνώση του καθενός, ένα μυστικό που αποκαλύπτεται μόνο στην ώρα του. Ούτε οι αισθήσεις μπορούν να την εντοπίσουν, ούτε η λογική να την κατανοήσει. Η αληθινή φύση αυτού του τόπου είναι άφθαρτη και άχρονη, σαν το φως της αυγής που ανατέλλει πίσω από τα σκοτάδια, αθόρυβα, απαλά.

Σαν ένα ταξίδι που δεν είναι για τον κάθε έναν, η πορεία προς την κρυμμένη κατοικία μοιάζει με αναρρίχηση σε αόρατο βουνό. Όσοι ξεκινούν το δρόμο είναι λίγοι, και ανάμεσα τους οι Διδάσκαλοι, αυτοί που δείχνουν μόνο το μονοπάτι, δεν το αποκαλύπτουν ολοκληρωτικά. Ο αναζητητής πρέπει μόνος του να το περπατήσει, μόνος να ανακαλύψει τι βρίσκεται πίσω από το πέπλο της θνητής ύπαρξης.

Σ' εκείνο το μονοπάτι, ο άνθρωπος αφήνει σταδιακά τις αισθήσεις, το συναίσθημα, τη νόηση, σαν ρούχα που δεν του είναι πια χρήσιμα. Καθώς περνά πέρα από τον πόνο και την απόλαυση, συνειδητοποιεί ότι αυτά δεν τον αγγίζουν πια· είναι επιφανειακά, σαν κύματα σε μια ήρεμη θάλασσα που δεν ανήκουν στα βαθιά της.

Και κάπως έτσι, η αλήθεια ξεπροβάλλει, απαλή, δίχως θόρυβο, σαν εσωτερικό φως που δεν χρειάζεται να διακηρυχθεί. Εκεί βρίσκεται η μακαριότητα, καθαρή και άφθαρτη, πέρα από κάθε επιθυμία και κάθε πόνο.

Η Κρυμμένη Κατοικία δεν είναι ένα μέρος, ούτε ένας χρόνος. Είναι το σημείο που το αληθινό Εγώ αφυπνίζεται. Είναι η γαλήνη που δεν χρειάζεται λόγια, η αλήθεια που δεν χρειάζεται να αποδειχθεί. Είναι η μνήμη του άχρονου, όπου η ύπαρξη απλώς είναι, δίχως προσπάθεια, δίχως φόβο, δίχως αγωνία.

Όποιος τη βρει, δεν επιστρέφει ποτέ. Ή, αν επιστρέψει, δεν είναι πια ο ίδιος.