Περί πνευματικότητας

2024-10-28

**Η Πνευματικότητα: Πέρα από τις Πλάνες του Κόσμου**

Η πνευματικότητα είναι μια λεπτή φλόγα μέσα στην ψυχή, μια κρυφή δύναμη που ξυπνά και μας οδηγεί πέρα από τις σκιές και τις πλάνες αυτού του φαινομενικού κόσμου.

Ο κόσμος αυτός, φτιαγμένος για τις πέντε αισθήσεις, στέκεται μπροστά μας σαν ένας καλοδουλεμένος μύθος, ένα παιχνίδι της πραγματικότητας, που σε παρασύρει και σε ακινητοποιεί με την ίδια του την απατηλή γοητεία, την «μάγια».

Η πνευματικότητα έρχεται να διαλύσει αυτό το πέπλο και να μας αποκαλύψει το άμορφο, το αιώνιο, την αλήθεια που δεν χάνεται με το πέρασμα του χρόνου.

Αληθινή πνευματικότητα σημαίνει αναζήτηση για το Απόλυτο, το ανεξάρτητο από κάθε γνωστή μορφή συνείδησης, πέρα από τα πεδία που προσφέρει η συνείδησή μας, από το αστρικό και το νοητικό, και από τον ίδιο τον θάνατο, που απλώς φέρνει την καταστροφή του υλικού περιβλήματος.

Είναι μια πορεία που ξεκινά από την απομάκρυνση όλων των μορφών πλάνης, αυτών που γεννήθηκαν μέσα μας από το παρελθόν και που ακόμα προσκολλούνται πάνω μας.

Η πνευματικότητα, όμως, δεν έχει καμία σχέση με τον πνευματισμό. Είναι ξένη προς τις επιδιώξεις του ανθρώπινου νου, που διψά για οράματα και εκδηλώσεις κατώτερων μορφών συνείδησης. Ο Βούδας το είπε καθαρά: «Δεν μπορείς να καταστρέφεις τις πλάνες σου δημιουργώντας άλλες».

Η πνευματικότητα δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες του εγώ και τις ψευδαισθήσεις του. Κάθε προσπάθεια να αναμορφώσουμε τον κόσμο με όρους που ο νους μας θεωρεί σωστούς είναι απλώς μια απόδειξη της άγνοιάς μας, όσες γνώσεις και αν φαίνεται να κατέχουμε στα μάτια των γύρω μας.

Ο αληθινός στόχος δεν είναι να αλλάξουμε τον εξωτερικό κόσμο, αλλά να ενωθούμε με τον Ωκεανό της Υπερσυνείδησης. Είναι η ένωση της φαινομενικής ύπαρξής μας με το απόλυτο φως, εκεί όπου οι ξεχωριστές μονάδες διαλύονται, όπως οι σταγόνες που γίνονται μέρος της θάλασσας.

Ο σοφός δεν προσπαθεί να προσηλυτίσει· βοηθά μόνο όσους πραγματικά επιθυμούν να βαδίσουν αυτόν τον δρόμο. Γνωρίζει πως η αλήθεια δεν αυτοδιαφημίζεται και πως οι τιμές και η αναγνώριση είναι άνευ αξίας για τον αφυπνισμένο νου.

Το σημάδι του πνευματικού ανθρώπου είναι η μη προσκόλληση, η «βαιράγκυα» που σημαίνει πως δεν εξαρτάται από χρήματα, φήμη, αποδοχή ή οπαδούς.

Δεν βλέπει τον εαυτό του μέσα από τα μάτια των άλλων και παραμένει αδιάφορος σε ό,τι αφορά τον θάνατο, γνωρίζοντας πως δεν είναι το φθαρτό του σώμα, ούτε το υλικό, το αστρικό ή το νοητικό.

Η αληθινή πνευματικότητα είναι μια σιωπηλή φλόγα που καίει το εγώ και τις πλάνες του.

Ο θάνατος δεν φέρνει στον πνευματικό άνθρωπο ούτε θλίψη ούτε χαρά· είναι απλώς μια αλλαγή φθαρτού πεδίου.

Το μυστικό της πνευματικότητας είναι πως ό,τι είμαστε – η Άυλη Συνείδηση – δεν χάνεται, ούτε γεννιέται, ούτε πεθαίνει.

Όλα τα ελαττώματα πηγάζουν από την εγωιστική προσωπικότητα με τις αισθήσεις, τα συναισθήματα και τις σκέψεις της. Ο αληθινός πνευματικός άνθρωπος είναι αυτός που απελευθερώνεται από αυτά και ζει στη σιωπηλή γνώση της αληθινής του φύσης.

Πίσω από τα φαινόμενα, η πνευματικότητα στέκεται ακλόνητη, ανεξάρτητη, και είναι πάντα εκεί, καλωσορίζοντας τους αναζητητές της Αλήθειας.

**Η Σιγή της Αλήθειας**

Οι λέξεις είναι σκιές, φευγαλέες και περιορισμένες, ενώ το αληθινό Εγώ παραμένει πέρα από αυτές, ένα βαθύ, άρρητο μυστήριο. Ψάχνουμε να βρούμε το Εγώ μας, να ορίσουμε τη βαθύτερη ουσία μας, αλλά κάθε απόπειρα πέφτει στο κενό των λέξεων. «Ψυχή», «πνεύμα», «συνείδηση» — όλες είναι λέξεις που έχουν επινοηθεί για να καλύψουν το ακατανόητο, χρησιμοποιώντας όρους που ήδη γνωρίζει ο νους. Μα το αληθινό Εγώ είναι άγνωστο και απέραντο, το Παν, και κανένας ορισμός δεν μπορεί να το περιορίσει.

Ο αληθινός δάσκαλος και ο έμπειρος μαθητής γνωρίζουν ότι η σιγή είναι πιο εύγλωττη από τις λέξεις. Στην απλότητα της σιγής αποκαλύπτεται η βαθιά αλήθεια που ούτε η πιο εκλεπτυσμένη γλώσσα δεν μπορεί να εκφράσει. Η σιγή είναι η γέφυρα προς το άγνωστο, ένας ανοιχτός χώρος όπου το πνευματικό αναδύεται. Η ουσία του Εγώ δεν βρίσκεται στις λέξεις, αλλά στη βουβή κατανόηση που αποκαλύπτεται όταν σταματά κάθε νοητική δραστηριότητα.

Ο νους γεννιέται από τη σιγή και, όπως κάθε κύκλος που κλείνει, οφείλει να καταλήξει πάλι σε αυτήν. Η εσωτερική σιγή είναι ο δρόμος της μύησης· δεν είναι μια εξωτερική απουσία θορύβου, αλλά μια βαθιά, εσωτερική ηρεμία όπου κάθε προσκόλληση διαλύεται. Στην αληθινή σιγή, το εφήμερο εγώ καταλαγιάζει και το αληθινό Εγώ αρχίζει να φανερώνεται.

Η αγωνία μας να αντικαταστήσουμε την άγνοια με θεωρίες συχνά μας απομακρύνει από την εμπειρία της αλήθειας. Όταν το εφήμερο εγώ αναζητά απαντήσεις και βεβαιότητες, πέφτει εύκολα στις παγίδες της πλάνης. Οι θεωρίες χωρίς εμπειρία δεν μπορούν να σταθούν, καταρρέουν με το παραμικρό χτύπημα του κόσμου. Μόνο μέσα στη σιγή και τη συνειδητή παρουσία μπορεί η αλήθεια να βιωθεί· και μόνο τότε το αληθινό Εγώ μπορεί να ανυψωθεί πάνω από την πλάνη του εφήμερου.

Αντί να περιοριζόμαστε στην επιφάνεια των λέξεων, ας αφεθούμε στη σιγή, εκεί όπου το Εγώ απλώνεται πέρα από κάθε σκιά της ύλης και κάθε ανάγκη του νου. Εκεί βρίσκεται η αλήθεια, άρρητη και αμετάβλητη.

Κωνσταντίνος