Μελετώ τα Μαθήματα Θαυμάτων (ACIM)
με σχολιασμό δικό μου και του Ρόμπερτ Ηλία Νατζέμυ
ACIM - Μάθημα 32
Εγώ έχω επινοήσει τον κόσμο που βλέπω.
.Στην αρχή, η πραγματικότητα ήταν μόνο μια εικόνα που είχα πλάσει για να εξηγήσω τον κόσμο γύρω μου. Είχα επινοήσει μια φυλακή, ένα σύστημα περιορισμένων πεποιθήσεων που με κρατούσε δέσμιο. Τώρα αναγνωρίζω ότι η φυλακή αυτή δεν ήταν παρά μια αυταπάτη, ένα δημιούργημά μου που έμοιαζε αληθινό μόνο γιατί το πίστευα με θέρμη. Η ελευθερία έρχεται από την κατανόηση ότι δεν υπάρχει αληθινή αιχμαλωσία – είναι απλώς μια ψευδαίσθηση που διαρκώς αναπαράγω.
Ο κόσμος που βλέπω είναι το έργο μου, οι σκέψεις και τα συναισθήματα που συνθέτουν την πραγματικότητά μου. Αυτός ο κόσμος, με όλα του τα προβλήματα και τις περιοριστικές συνθήκες, είναι απλώς μια αντανάκλαση του εσωτερικού μου κόσμου. Ο φόβος, η ενοχή, και οι προσδοκίες μου διαμορφώνουν τη ζωή μου, αλλά όλα αυτά είναι προσωρινά και αναστρέψιμα.
Δεν είμαι θύμα των περιστάσεων, αλλά ο δημιουργός τους. Εάν κάτι δεν μου αρέσει, μπορώ να το αλλάξω. Μπορώ να δημιουργήσω μια νέα πραγματικότητα, όπου το φως και η ευτυχία κυριαρχούν. Κάθε στιγμή είναι μια ευκαιρία για να κατανοήσω και να βιώσω αυτό που πραγματικά είμαι – μια έκφραση της θετικής ενέργειας και της αγάπης.
Οι άλλοι άνθρωποι δεν είναι αιτίες για τα προβλήματά μου, αλλά συν-δημιουργοί σε αυτό το κοινό πεδίο συνείδησης. Ο καθένας είναι μέρος του ίδιου κόσμου, και όλοι μας μπορούμε να επηρεάσουμε την πραγματικότητα που βιώνουμε. Αν μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τις περιοριστικές πεποιθήσεις μας, μπορούμε να δημιουργήσουμε έναν κόσμο γεμάτο ασφάλεια, αγάπη, και ευτυχία. Είμαστε όλοι συνδεδεμένοι και η δύναμη να δημιουργήσουμε μια καλύτερη ζωή βρίσκεται μέσα μας.
ο Ρ. Η. Νατζέμυ μας λέει σχετικά::
ΡΕΝ - Μάθημα 32
Εγώ έχω επινοήσει τον κόσμο που βλέπω.
Αρχίζουμε να κατανοούμε ότι δημιουργούμε τη δική μας πραγματικότητα και ότι δεν συμβαίνει τίποτα που δεν έχουμε με κάποιο τρόπο δημιουργήσει ή προσελκύσει μέσα στον κόσμο μας. Αυτό το κάνουμε με τις πεποιθήσεις, τα συναισθήματα, τις προσδοκίες, τους φόβους, τις προσκολλήσεις, τις ενοχές μας και γενικά με το περιεχόμενο του νου μας. Ο κόσμος μας είναι ένα ουδέτερο πεδίο ενέργειας-συνειδητότητας που παίρνει τη μορφή που του δίνουμε ατομικά και συλλογικά.
Δεν είμαστε θύματα αλλά μάλλον δημιουργοί της πραγματικότητάς μας.
Η ζωή είναι ένα πεδίο πιθανοτήτων που εμείς προκαλούμε την «κατάρρευσή» του στη συγκεκριμένη ατομική υποκειμενική πραγματικότητά μας. Μπορούμε να σταματήσουμε να κατηγορούμε τους άλλους και, επίσης, να σταματήσουμε να κατηγορούμε τον εαυτό μας. Δεν φταίει κανείς. Είναι όλα μια διαδικασία μάθησης, κατά την οποία σιγά-σιγά συνειδητοποιούμε και βιώνουμε αυτό που πραγματικά είμαστε.
Δεν υπάρχει κατηγορία ούτε και λάθος. Είμαστε αθώοι και ένα με τον Θεό. Οι άλλοι είναι επίσης αθώοι και ένα με τον Θεό. Είμαστε όλοι μας το φως πίσω από την ταινία του μηχανήματος προβολής. Δεν είμαστε οι εικόνες στην οθόνη και δεν υπάρχει τίποτα που να μπορούν να κάνουν οι εικόνες για να επηρεάσουν το φως. Με τον ίδιο τρόπο, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορούμε να κάνουμε εμείς ή οι άλλοι, το οποίο θα αλλάξει αυτό που είμαστε – εκφράσεις του θείου, αγαπημένα παιδιά του Θεού, όλοι μας, ακόμη κι εκείνοι που από άγνοια και φόβο συμπεριφέρονται ανήθικα.
Επομένως, αν εμείς δημιουργούμε τον κόσμο που βλέπουμε, και δεν μας αρέσει αυτό, τότε μπορούμε να αρχίσουμε να δημιουργούμε κάποιον άλλο κόσμο, μέσα στον οποίο είμαστε όλοι αδέλφια σε μία οικογένεια θεϊκών όντων, που προβάλλουμε προσωρινά τη συνειδητότητά μας σ' αυτά τα σώματα. Μπορούμε να δημιουργήσουμε έναν κόσμο, μέσα στον οποίο νιώθουμε ασφάλεια, αγάπη, ευτυχία και αφθονία.
Στην απεραντοσύνη των ονείρων μου, φτιάχνω το κόσμο που ζω,
κεντώ τα πέπλα του με σκέψεις και επιθυμίες, φως και σκιές ρυθμίζω.
Αχ, πώς αιχμαλώτισα τον εαυτό μου, την ψυχή μου σε φυλακή αθέατη,
μόνο αναγνωρίζω την αλήθεια, την ψευδαίσθηση, και θα γίνω ελεύθερος.
Μην αφήνεις το χέρι της πεποίθησης να σε περιορίζει,
διότι τα κάγκελα που βλέπεις δεν είναι παρά δικές σου δημιουργίες.
Η ελευθερία δεν είναι ο τόπος, μα το άνοιγμα της συνείδησης,
όπου η καρδιά χορεύει ελεύθερη, πέρα από τα δεσμά του φανταστικού.
Εμείς, δημιουργοί των κόσμων μας, δεν είμαστε θύματα της τύχης,
αλλά αρχιτέκτονες της πραγματικότητας, των ονείρων και των επιθυμιών.
Μην κατηγορείς τους άλλους, μη γυρεύεις ενοχές,
είμαστε όλοι φως που προβάλλει μέσα από τον ίδιο διάφανο φακό.
Ας δημιουργήσουμε έναν κόσμο γεμάτο αγάπη και χαρά,
όπου η ασφάλεια και η ευτυχία θα είναι οι νέες αλήθειες μας.
Αφήνουμε πίσω τις σκιές του παρελθόντος, φτιάχνουμε νέους δρόμους,
διότι στην απεραντοσύνη της συνείδησης, η ελευθερία είναι η μόνη αλήθεια.