Μελετώ τα Μαθήματα Θαυμάτων (ACIM)
με σχολιασμό δικό μου και του Ρόμπερτ Ηλία Νατζέμυ
ACIM - Μάθημα 33
Υπάρχει ένας άλλος τρόπος να κοιτάξω τον κόσμο.
.Πολλές φορές περιορίζουμε τον εαυτό μας μέσα από τις σκέψεις, τους φόβους και τις συνήθειές μας. Είναι σαν να βάζουμε νοητά εμπόδια που μας κρατούν πίσω, όπως όταν δένουν νεαρούς ελέφαντες με μια αλυσίδα σε έναν σταθερό πάσσαλο. Στην αρχή, ο μικρός ελέφαντας προσπαθεί να ελευθερωθεί, όμως, καθώς μεγαλώνει, συνηθίζει στον περιορισμό αυτόν. Ακόμη και όταν πια είναι αρκετά δυνατός για να σπάσει το δεσμό, δεν το επιχειρεί. Έχει πια μάθει να πιστεύει ότι δεν μπορεί να φύγει, ακόμη κι αν τον κρατά ένα απλό σχοινί.
Με παρόμοιο τρόπο, πολλές φορές εμείς οι ίδιοι αποδεχόμαστε ότι είμαστε αδύναμοι και ανίκανοι να αλλάξουμε τη ζωή μας. Δημιουργούμε έναν κόσμο όπου νιώθουμε παγιδευμένοι στις περιοριστικές μας αντιλήψεις. Αυτές οι σκέψεις μας κρατούν σε μια πραγματικότητα γεμάτη εμπόδια και ανεπάρκειες, και χωρίς να το συνειδητοποιούμε, γινόμαστε οι δημιουργοί αυτών των ορίων.
Όμως, μπορούμε να αλλάξουμε την πραγματικότητά μας. Αν αντιληφθούμε τη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας, μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας διαφορετικά: ικανούς, δυνατούς, και έτοιμους να αξιοποιήσουμε τις δυνατότητές μας. Μπορούμε να δούμε και τους άλλους με κατανόηση και σεβασμό, αναγνωρίζοντας ότι όλοι αξίζουν τη συμπόνια και την εκτίμησή μας.
Η ζωή πάντα μας φέρνει τα μαθήματα που χρειαζόμαστε για να εξελιχθούμε. Αν αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τις καταστάσεις, θα δούμε ότι είναι γεμάτες ευκαιρίες και προκλήσεις για προσωπική ανάπτυξη και εξέλιξη.
ο Ρ. Η. Νατζέμυ μας λέει σχετικά::
ΡΕΝ - Μάθημα 33
Υπάρχει ένας άλλος τρόπος να κοιτάξω τον κόσμο.
Περιορίζουμε τον εαυτό μας με τις πεποιθήσεις, τους φόβους και τις προσκολλήσεις μας. Ίσως γνωρίζετε ότι περιορίζουν μικρούς ελέφαντες τοποθετώντας μια αλυσίδα γύρω από το πόδι τους που τη δένουν σ' ένα μεταλλικό πάσσαλο. Ο μικρός ελέφαντας δεν μπορεί να απελευθερωθεί. Όταν μεγαλώσει, είναι τόσο προγραμματισμένος, ώστε, όταν έχει κάτι δεμένο στο πόδι του, δεν μπορεί να απελευθερωθεί. Τοποθετούν ένα σχοινί κι έναν ξύλινο πάσσαλο, τον οποίο ο ελέφαντας θα μπορούσε εύκολα να απομακρύνει μ' ένα τράβηγμα του ποδιού του. Αλλά από την εμπειρία του είναι προγραμματισμένος να πιστεύει ότι δεν μπορεί.
Με τον ίδιο τρόπο είμαστε προγραμματισμένοι να πιστεύουμε ότι είμαστε αδύναμοι, ανάξιοι, ανήμποροι και τρωτοί. Τότε δημιουργούμε έναν κόσμο βασισμένο σ' αυτές τις πεποιθήσεις. Νιώθουμε διαχωρισμένοι από τον Θεό και ανάξιοι της αγάπης και της Χάρης Του και δημιουργούμε μια ανάλογη πραγματικότητα.
Επομένως, μπορούμε να δημιουργήσουμε την πραγματικότητα που οραματιζόμαστε, συνειδητοποιώντας ότι είμαστε θεϊκές υπάρξεις που προβάλουμε τη συνειδητότητά μας σ' αυτά τα προσωρινά σώματα και ότι είμαστε απροσμέτρητα αγνοί, αθώοι και αξιαγάπητοι από τον Θεό και όλα τα όντα. Μπορούμε να αντιληφθούμε τον εαυτό μας ως ασφαλή, άξιο, δυνατό, ικανό και αντάξιο όλης της αφθονίας πάνω σ' αυτό τον πλανήτη και άλλους πλανήτες.
Μπορούμε επίσης να μεταβάλουμε την αντίληψή μας για τους άλλους, συνειδητοποιώντας ότι είναι κι αυτοί θεϊκές υπάρξεις και αξίζουν την αγάπη και την κατανόησή μας όπως είναι. Αξίζουν τη συγχώρεσή μας, όπως κι εμείς αξίζουμε τη δική τους.
Μπορούμε να μεταβάλουμε την αντίληψή μας για τη ζωή, συνειδητοποιώντας ότι η ζωή μάς δίνει πάντοτε ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε για τη διαδικασία εξέλιξής μας. Αντιλαμβανόμενοι και εμπιστευόμενοι τη θεϊκότητα στη ζωή, τους άλλους και τον εαυτό μας, θα έχουμε δημιουργήσει μια νέα πραγματικότητα.
Μια φορά κι έναν καιρό, σ' ένα μεγάλο δάσος, ζούσε ένας μικρός ελέφαντας που τον έλεγαν Μάξο. Ο Μάξος ήταν χαρούμενος και γεμάτος περιέργεια για τον κόσμο, αλλά από τη μέρα που γεννήθηκε, οι άνθρωποι στο τσίρκο του έβαλαν μια αλυσίδα στο πόδι, δεμένη σε έναν βαρύ πάσσαλο. Προσπαθούσε να την τραβήξει, αλλά ήταν πολύ μικρός και αδύναμος. Έτσι, μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες, σταμάτησε να προσπαθεί.
Τα χρόνια πέρασαν, και ο Μάξος μεγάλωσε και έγινε ένας δυνατός ελέφαντας. Όμως, κάθε φορά που οι άνθρωποι του τσίρκου έδεναν ένα σχοινί στο πόδι του, ακόμη κι αν ήταν μόνο ένας ξύλινος πάσσαλος, εκείνος δεν έκανε καμία προσπάθεια να ελευθερωθεί. Είχε μάθει να πιστεύει ότι δεν μπορούσε να σπάσει το δεσμό, κι ας ήταν τώρα πολύ πιο δυνατός.
Μια μέρα, μια μικρή χελώνα, η Σοφία, πέρασε δίπλα από τον Μάξο και τον είδε δεμένο. "Γιατί δεν φεύγεις;" τον ρώτησε. "Δεν βλέπεις ότι αυτό το σχοινί είναι πολύ αδύναμο για να σε κρατήσει;"
Ο Μάξος κοίταξε το πόδι του και είπε: "Όταν ήμουν μικρός, προσπαθούσα να σπάσω την αλυσίδα και δεν τα κατάφερνα. Τώρα ξέρω πως δεν μπορώ να απελευθερωθώ."
Η Σοφία χαμογέλασε και του είπε: "Μα τώρα είσαι μεγάλος και δυνατός! Αυτό που σε κρατάει δεν είναι το σχοινί, αλλά η σκέψη ότι δεν μπορείς. Αν προσπαθήσεις, θα δεις πόσο εύκολα μπορείς να απελευθερωθείς."
Ο Μάξος σκέφτηκε τα λόγια της Σοφίας και, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, δοκίμασε να τραβήξει το πόδι του. Με μία μόνο κίνηση, το σχοινί έσπασε και ο ξύλινος πάσσαλος έπεσε στο έδαφος.
Ο Μάξος έμεινε έκπληκτος. "Ήμουν πάντα ελεύθερος!" φώναξε με χαρά. "Το μόνο που με κρατούσε ήταν η σκέψη ότι δεν μπορούσα!"
Από εκείνη την ημέρα, ο Μάξος κατάλαβε ότι οι περιορισμοί του ήταν μόνο στο μυαλό του. Άρχισε να εξερευνά το δάσος ελεύθερος, και κάθε φορά που έβρισκε ένα εμπόδιο, θυμόταν τα λόγια της Σοφίας: "Δεν είναι τα πράγματα που μας κρατούν, αλλά οι σκέψεις μας."
Κι έτσι, ο Μάξος έζησε ευτυχισμένος και ελεύθερος, μαθαίνοντας να πιστεύει στις δυνάμεις του και να βλέπει τον κόσμο με νέα μάτια.