Μελετώ τα Μαθήματα Θαυμάτων (ACIM)
με σχολιασμό δικό μου και του Ρόμπερτ Ηλία Νατζέμυ
ACIM - Μάθημα 34
Μπορώ να δω ειρήνη αντί γι' αυτό.
.Μπορώ να επιλέξω να δω την ηρεμία αντί για την ταραχή.
Όταν αντιλαμβάνομαι τον κόσμο ως έναν τόπο ελευθερίας, καταλαβαίνω ότι ακολουθεί κανόνες πιο φυσικούς και αρμονικούς από αυτούς που έχω φανταστεί εγώ. Θα συνειδητοποιήσω ότι η ειρήνη, και όχι η σύγκρουση, είναι το βασικό στοιχείο του κόσμου. Και αυτή η ειρήνη υπάρχει μέσα στις καρδιές όλων όσων ζουν σε αυτόν τον κόσμο μαζί μου.
Όπως το φως πίσω από μια ταινία παραμένει καθαρό και σταθερό, ακόμα και αν οι σκηνές πάνω στην οθόνη δείχνουν χάος, έτσι και η εσωτερική μας γαλήνη είναι πάντα παρούσα, ακόμα κι αν όλα γύρω μας φαίνονται ταραγμένα. Μπορούμε να δούμε πέρα από τα γεγονότα, το θυμό και το φόβο των ανθρώπων, και να αντιληφθούμε τη βαθιά ηρεμία που υπάρχει πίσω από όλα.
Όσο κι αν η θάλασσα στην επιφάνειά της είναι ταραγμένη, στα βάθη της επικρατεί απόλυτη ηρεμία. Έτσι, ακόμα και όταν νιώθουμε θυμό ή φόβο, στο πιο βαθύ επίπεδο της ύπαρξής μας είμαστε γαλήνιοι. Η ουσία όλων των όντων είναι γεμάτη αγάπη και ειρήνη. Ακόμα κι αν ο νους μας θυμώνει ή φοβάται, βαθιά μέσα μας υπάρχει μόνο αγάπη και ηρεμία.
Επομένως, αν επιλέξουμε να κοιτάξουμε πιο προσεκτικά, μπορούμε να διακρίνουμε τη γαλήνη και την αγάπη πίσω από τις συγκρούσεις, την ασφάλεια μέσα στις δύσκολες καταστάσεις και τη βαθιά ηρεμία που κρύβεται πίσω από την εξωτερική αναταραχή. Όπως ένα φως δημιουργεί όλες τις εικόνες σε μια ταινία, έτσι και η γαλήνη αποτελεί τη βάση όλων των φαινομένων. Αρκεί να κοιτάξουμε πίσω από την επιφάνεια για να τη δούμε.
ο Ρ. Η. Νατζέμυ μας λέει σχετικά::
ΡΕΝ - Μάθημα 34
Μπορώ να δω γαλήνη αντί γι' αυτό.
Το φως πίσω από τον προβολέα είναι πάντοτε αγνό, γαλήνιο, ασάλευτο, λευκό φως, ακόμη κι όταν υπάρχουν πόλεμοι πάνω στην οθόνη. Μπορούμε να δούμε πέρα από τα γεγονότα του χάους και πέρα από το θυμό και το φόβο των ανθρώπων και να αντιληφθούμε το θείο. Όσο τρικυμιώδης κι αν είναι η θάλασσα, ο βυθός είναι ασάλευτος. Όσο κι αν εμείς ή οι άλλοι είμαστε ταραγμένοι, φοβισμένοι ή θυμωμένοι, είμαστε γαλήνιοι στο κέντρο της ύπαρξής μας.
Το κέντρο όλων των όντων είναι θεϊκό, γαλήνιο και γεμάτο αγάπη. Ακόμη κι αν ο νους ή το εγώ μας μισεί κάποιον, εμείς, ως ψυχές, τον αγαπάμε. Δεν μπορούμε να μην αγαπάμε και δεν μπορούμε να μην είμαστε γαλήνιοι στο κέντρο της ύπαρξής μας. Ο νους μας, όμως, μπορεί να δημιουργεί φόβο, πόνο, ενοχή και θυμό.
Επομένως, αν το επιλέξουμε, μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε τη γαλήνη και την αγάπη πίσω από έναν άνθρωπο που φωνάζει, την ασφάλεια μέσα σε μια φαινομενικά επικίνδυνη κατάσταση, τη θεϊκή γαλήνη πίσω από τη φανερή σύγκρουση, ακριβώς όπως μπορούμε να θυμόμαστε ότι το ένα φως δημιουργεί όλες τις εικόνες πάνω στην οθόνη.
Μπορούμε να θυμόμαστε ότι όλες οι μορφές, που φαινομενικά συγκρούονται, είναι στην πραγματικότητα ένα αδιατάραχτο φως και ότι, πέρα απ' αυτό που φαίνεται να συμβαίνει, δεν συμβαίνει τίποτα στ' αλήθεια, επειδή είναι όλα εικόνες που παίζουν πάνω σε μια οθόνη. Μπορούμε να δούμε τη γαλήνη πίσω από τη σύγκρουση.
Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μακρινό βασίλειο, ζούσε ένα μικρό παιδί που το έλεγαν Ιάσωνα. Ο Ιάσωνας είχε μια καρδιά γεμάτη περιέργεια, αλλά και ανησυχία, γιατί γύρω του έβλεπε έναν κόσμο γεμάτο σύγχυση. Στο χωριό του, οι άνθρωποι συνεχώς τσακώνονταν, οι καταιγίδες ήταν συχνές και σπάνια έβλεπες κάποιον να χαμογελά.
Μια μέρα, καθώς περπατούσε στο δάσος, ο Ιάσωνας βρήκε μια μικρή, λαμπερή σφαίρα που έμοιαζε να πάλλεται απαλά. Το φως της ήταν τόσο ήρεμο και ζεστό που αμέσως ένιωσε την καρδιά του να γαληνεύει. «Τι είναι αυτό το παράξενο φως;» σκέφτηκε και το έπιασε στα χέρια του. Μόλις το άγγιξε, μια απαλή φωνή άρχισε να του μιλάει.
«Είμαι το Φως της Γαλήνης,» είπε η φωνή, «και υπάρχω μέσα σε όλα τα πράγματα. Είμαι πάντα εδώ, ακόμα κι όταν δεν μπορείς να με δεις.»
Ο Ιάσωνας κοίταξε γύρω του, αλλά το χωριό του ήταν ακόμα γεμάτο ταραχή. «Μα, πώς γίνεται να υπάρχεις σε αυτόν τον κόσμο;» ρώτησε με απορία. «Εδώ όλοι είναι θυμωμένοι, και τίποτα δεν φαίνεται γαλήνιο.»
«Κοίτα ξανά, αλλά αυτή τη φορά, κοίτα πέρα από αυτό που φαίνεται στην επιφάνεια,» απάντησε το Φως.
Ο Ιάσωνας κοίταξε πιο προσεκτικά τους ανθρώπους στο χωριό. Παρατήρησε έναν άντρα που φώναζε, αλλά πίσω από τα θυμωμένα λόγια του, ένιωσε τον πόνο του και την ανάγκη του για κατανόηση. Έπειτα, κοίταξε μια γυναίκα που ανησυχούσε για την οικογένειά της, και κατάλαβε πως, βαθιά μέσα της, υπήρχε μια καρδιά γεμάτη αγάπη.
Καθώς συνέχιζε να παρατηρεί, ο Ιάσωνας άρχισε να βλέπει κάτι θαυμαστό: πίσω από κάθε σύγκρουση, κάθε θυμό, υπήρχε μια αόρατη γαλήνη, σαν το φως του ήλιου που κρύβεται πίσω από τα σύννεφα.
«Το Φως της Γαλήνης είναι πάντα εδώ,» είπε το φως, «ακόμα κι όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν να το δουν. Βρίσκεται βαθιά μέσα σε κάθε καρδιά, σε κάθε κατάσταση. Αρκεί να το επιλέξεις, και τότε θα το δεις.»
Από εκείνη τη μέρα, ο Ιάσωνας άρχισε να ζει με διαφορετικό τρόπο. Όταν οι άνθρωποι στο χωριό του θύμωναν ή λυπόντουσαν, εκείνος θυμόταν το Φως της Γαλήνης και τους έβλεπε με αγάπη και κατανόηση. Κι έτσι, σιγά-σιγά, το χωριό του έγινε πιο ήσυχο και πιο φωτεινό, γιατί οι άνθρωποι άρχισαν κι αυτοί να θυμούνται το φως που βρισκόταν πάντα μέσα τους.
Κι ο Ιάσωνας; Έγινε ο φύλακας της γαλήνης, διδάσκοντας σε όλους πώς να βλέπουν πέρα από τα φαινόμενα και να βρίσκουν την ηρεμία, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές.