Μελετώ τα Μαθήματα Θαυμάτων (ACIM)
με σχολιασμό δικό μου, του Ρόμπερτ Ηλία Νατζέμυ και …ένα παραμύθι
ACIM - Μάθημα 36
Η ιερότητά μου περιβάλλει όλα όσα βλέπω.
Η ιερότητά μας αποτελεί τη θεϊκή ουσία της ύπαρξής μας - είναι αυτό που είμαστε. Υπάρχει μία και μόνη θεϊκή ουσία, που είναι από τη φύση της πανταχού παρούσα. Συνεπώς, η ιερότητά μας μας τυλίγει, μας αγκαλιάζει, διαπερνά και εναρμονίζεται με κάθε άνθρωπο και κάθε πράγμα που συναντάμε. Για να το βιώσουμε αυτό, πρέπει να ανακτήσουμε την αθωότητα, την κατάσταση της χάρης και την άμεση σύνδεση με το Θείο. Αυτό απαιτεί να συγχωρήσουμε τους πάντες – και τον ίδιο μας τον εαυτό. Χρειάζεται να εγκαταλείψουμε την πεποίθηση ότι είμαστε χωριστά από τον Θεό και ότι δεν είμαστε άξιοι της θεϊκής Του αγάπης, καθώς και την γελοία ιδέα ότι ο Θεός έχει «προβλήματα» και αγαπά υπό όρους.
Αντί να συνειδητοποιούμε πως είμαστε «πλασμένοι κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του Θεού», έχουμε δημιουργήσει έναν Θεό με βάση τη δική μας εικόνα. Έχουμε κατασκευάσει στο μυαλό μας έναν θυμωμένο Θεό, που βάζει αυστηρούς όρους για την αγάπη Του προς εμάς. Στην πραγματικότητα, πιστεύουμε ότι αυτή η τεράστια θεϊκή ύπαρξη/συνείδηση, που δημιουργεί αμέτρητα σύμπαντα, είναι τόσο ανασφαλής που μας αγαπά μόνο υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Έτσι, τα συναισθήματα ενοχής και απαξίωσης μειώνουν την επίγνωση της εγγενούς ιερότητάς μας.
Το να βιώνουμε την ιερότητά μας, την θεϊκή καλοσύνη μας και να επιτρέπουμε αυτή να διαχέεται σε ό,τι μας περιβάλλει είναι το κλειδί για να πραγματοποιούμε θαύματα. Γι' αυτό, όταν συναντάμε ένα άρρωστο ή ταραγμένο άτομο, φανταζόμαστε την ιερότητά μας να το διαπερνά. Όταν κάτι δεν λειτουργεί σωστά, σκεφτόμαστε την ιερότητά μας να το αγκαλιάζει. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορούμε να δημιουργήσουμε έναν νέο κόσμο, ευλογώντας τον με την ιερότητά μας.
Τι είναι ιερό; Ονομάζουμε ιερό αυτό που παραμένει αγνό και εκφράζει ανώτερα ιδανικά, μια «πόρτα» στον υλικό κόσμο που μας συνδέει με το Θείο. Αναφερόμαστε σε ιερούς τόπους, όπου μπορούμε να έρθουμε πιο κοντά στο Θείο. Οι ιερές λέξεις έχουν την ίδια ιδιότητα. Ιερά πρόσωπα μας εμπνέουν να έχουμε ιερές φιλοδοξίες. Τα ιερά αντικείμενα κατέχουν μια δόνηση που μας επιτρέπει να βιώνουμε υψηλότερες εμπειρίες.
Με αυτή την έννοια, είμαστε «ανοίγματα μέσα στην ύλη», μέσα από τα οποία η θεϊκή ενέργεια, οι ιδέες, οι αξίες, η ειρήνη και η αγάπη ρέουν στον φυσικό κόσμο. Είμαστε «ναοί του Θεού» που κινούνται. (Είστε ναοί του Θεού και ο Θεός κατοικεί μέσα σας.)
Κάποιοι φοβούνται ότι αν νιώσουν ιεροί, μπορεί να γίνουν εγωιστές ή να αισθανθούν ανώτεροι από τους άλλους. Αυτό δεν συμβαίνει όταν συνειδητοποιούμε ότι όλοι είναι εξίσου ιεροί στην ουσία τους, ακόμη κι αν δεν το εκφράζουν. Η αναγνώριση της ιερότητας των άλλων είναι ζωτικής σημασίας για την επίτευξη θεραπείας και θαυμάτων.
ο Ρ. Η. Νατζέμυ μας λέει σχετικά::
ΡΕΝ - Μάθημα 36
Η ιερότητά μου περιβάλλει όλα όσα βλέπω.
Η ιερότητά μας είναι η θεϊκή ουσία της ύπαρξής μας – είναι αυτό που είμαστε. Υπάρχει μόνο μία θεϊκή ουσία και είναι από τη φύση της πανταχού παρούσα. Επομένως, η ιερότητά μας περιβάλλει, αγκαλιάζει, διαπερνά και γίνεται ένα με τον καθένα και το καθετί που συναντάμε. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι ότι ξαναβιώνουμε την αθωότητα, την κατάσταση χάριτος και την απευθείας σύνδεση με το Θείο. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται να συγχωρήσουμε όλους – συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μας. Χρειάζεται να αφήσουμε την ιδέα ότι είμαστε διαχωρισμένοι από τον Θεό και ότι δεν αξίζουμε τη Θεϊκή Του αγάπη, ή τη γελοία ιδέα ότι ο Θεός έχει «ψυχολογικά προβλήματα» και αγαπά μόνο υπό όρους.
Αντί να βιώνουμε ότι είμαστε «δημιουργημένοι κατ' εικόνα και ομοίωση του Θεού», έχουμε δυστυχώς δημιουργήσει τον Θεό σύμφωνα με τη δική μας εικόνα. Έχουμε δημιουργήσει μέσα στο νου μας ένα θυμωμένο Θεό, ο οποίος βάζει πολλούς όρους στην αγάπη Του για μας. Στην πραγματικότητα πιστεύουμε ότι αυτή η τεράστια θεϊκή ύπαρξη / συνειδητότητα που δημιουργεί αυτή τη στιγμή αμέτρητα σύμπαντα, είναι τόσο ανασφαλής ώστε να μην μας αγαπά παρά μόνο κάτω από εξαιρετικά συγκεκριμένους όρους. Άρα τα συναισθήματα ενοχής και απαξίας μειώνουν την επίγνωση της φυσικής ιερότητάς μας.
Το να βιώνουμε την ιερότητά μας, τη θεϊκή καλοσύνη μας και το να την επιτρέπουμε να διεισδύει σε όσα μας περιβάλλουν είναι το βασικό κλειδί για να κάνουμε θαύματα. Επομένως, όταν συναντάμε ένα άρρωστο ή ταραγμένο άτομο, σκεφτόμαστε την ιερότητά μας να διαπερνά την ύπαρξη. Όταν κάτι δεν δουλεύει, σκεφτόμαστε την ιερότητά μας να το διαπερνά. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο θα δημιουργήσουμε ένα καινούριο κόσμο, ευλογώντας τον με την ιερότητά μας.
Τι είναι ιερό; Ονομάζουμε ιερό αυτό που είναι ακόμη αγνό και εκφράζει υψηλά ιδανικά, μια «οπή» στον υλικό κόσμο που μας συνδέει με το θείο. Αναφέρουμε Ιερούς τόπους, όπου μπορούμε να έχουμε μεγαλύτερη επαφή με το θείο. Οι ιερές λέξεις κάνουν το ίδιο. Οι ιεροί άνθρωποι μάς εμπνέουν σε ιερές φιλοδοξίες. Τα ιερά αντικείμενα διαθέτουν μια δόνηση που μας παρέχει τη δυνατότητα να έχουμε υψηλότερες εμπειρίες.
Μ' αυτή την έννοια, είμαστε «οπές μέσα στην ύλη», μέσα από τις οποίες θεϊκή ενέργεια, ιδέες, αξίες, ειρήνη και αγάπη ρέουν μέσα στο φυσικό βασίλειο. Είμαστε «ναοί του Θεού» που περπατούν. (Είστε Ναοί του Θεού και ο Θεός κατοικεί μέσα σας.)
Κάποιοι φοβούνται ότι νιώθοντας ιεροί μπορεί να γίνουν εγωιστές ή να νιώθουν ανώτεροι από τους άλλους. Αυτό δεν συμβαίνει όταν συνειδητοποιούμε ότι όλοι είναι εξίσου ιεροί στην ουσία τους, ακόμη κι όταν δεν το εκφράζουν. Η αναγνώριση της ιερότητας των άλλων είναι ουσιαστική για την εκδήλωση θεραπείας και θαυμάτων.
Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα μικρό χωριό που το αγκάλιαζε ένα καταπράσινο δάσος. Στο κέντρο του χωριού, στεκόταν ένα μεγάλο δέντρο, το Δέντρο της Ζωής, που όλοι το θεωρούσαν ιερό. Οι κάτοικοι του χωριού το τιμούσαν καθημερινά, αλλά ο Μάρκος, ένα νεαρό αγόρι, δεν τολμούσε να το πλησιάσει.
Ένιωθε πως δεν ήταν αρκετά καλός ή καθαρός για να αγγίξει κάτι τόσο ιερό. Οι σκέψεις του συχνά τον έκαναν να νιώθει κατώτερος, και φοβόταν πως δεν είχε μέσα του την ιερότητα που έβλεπε στους άλλους.
Μια μέρα, ο Μάρκος, στενοχωρημένος, καθόταν κοντά στο δέντρο, όταν ένα νεαρό ελάφι, με απαλά, καστανά μάτια και λαμπερό τρίχωμα, τον πλησίασε. Το ελάφι τον κοίταξε με καλοσύνη και, χωρίς να φοβάται, στάθηκε δίπλα του.
«Γιατί είσαι λυπημένος, φίλε μου;» φάνηκε να ρωτά με τα μάτια του.
«Δεν είμαι άξιος να πλησιάσω το Δέντρο της Ζωής», απάντησε ο Μάρκος, μιλώντας σαν να καταλάβαινε το ελάφι. «Δεν νιώθω ιερός, όπως όλοι οι άλλοι».
Το ελάφι πλησίασε ακόμα πιο κοντά και ακούμπησε απαλά το κεφάλι του στο χέρι του Μάρκου. Μια αίσθηση ζεστασιάς και ειρήνης γέμισε την καρδιά του.
«Η ιερότητα δεν είναι κάτι που βρίσκεται μόνο έξω, στα δέντρα ή στους ναούς», του "είπε" το ελάφι με τα μάτια του. «Είναι μέσα σου. Είσαι φτιαγμένος από το ίδιο φως που δημιουργεί τα αστέρια και το δάσος. Το δέντρο είναι ιερό επειδή αντικατοπτρίζει την ιερότητα που υπάρχει σε κάθε τι – και κυρίως μέσα σου».
Ο Μάρκος ένιωσε ξαφνικά να καταλαβαίνει. Κοίταξε γύρω του και είδε το δάσος, το έδαφος, τον ουρανό, όλα να λάμπουν με μια ήρεμη, ιερή ενέργεια. Όμως, για πρώτη φορά, κατάλαβε ότι κι εκείνος ήταν κομμάτι αυτής της ιερότητας.
Το ελάφι έφυγε τρέχοντας στο δάσος, αφήνοντας τον Μάρκο με μια αίσθηση γαλήνης. Από εκείνη τη στιγμή, ο Μάρκος κατάλαβε ότι η ιερότητα δεν βρίσκεται μόνο στα εξωτερικά πράγματα αλλά σε όλα όσα αγγίζουν την ψυχή. Και το πιο σημαντικό, ότι κι εκείνος είναι εξίσου ιερός όπως το δέντρο, τα ζώα, ο κόσμος ολόκληρος.