Μελετώ τα Μαθήματα Θαυμάτων (ACIM)
με σχολιασμό δικό μου
και του Ρόμπερτ Ηλία Νατζέμυ
ACIM - Μάθημα 42
Ο Θεός είναι η δύναμή μου. Η πραγματική όραση είναι το δώρο Του.
Η δύναμη που αντλούμε προέρχεται από μια κρυφή πηγή μέσα μας. Η αληθινή αντίληψη αποτελεί πολύτιμο δώρο, καθώς όπως η σελήνη δεν φωτίζεται από τον εαυτό της, έτσι και ο νους μας στερείται ουσιαστικής δύναμης χωρίς αυτήν την εσωτερική λάμψη. Ο νους μπορεί να θεωρηθεί ως μια ταινία που χρειάζεται το φως ενός προβολέα για να αποκαλύψει την αλήθεια
Η πραγματική μας ικανότητα αντλείται από αυτήν την εσωτερική πηγή, στην οποία βρίσκεται και η δυνατότητά μας να αντιλαμβανόμαστε σωστά τον κόσμο γύρω μας. Έχουμε αναγνωρίσει πως ο νους μας είναι συχνά γεμάτος προκαταλήψεις και φόβους που θολώνουν την αλήθεια. Είναι καιρός να απομακρύνουμε τον συνήθη τρόπο σκέψης και να επιτρέψουμε στον νου να ηρεμήσει, να συνδεθούμε με την «καρδιά» μας, αναζητώντας λιγότερες σκέψεις και περισσότερη έμπνευση, προκειμένου να ανακαλύψουμε την αλήθεια και να δρούμε σύμφωνα με αυτήν.
Ζητούμε καθοδήγηση και έμπνευση, επιδιώκοντας να κατανοήσουμε την έννοια της αιωνιότητας – μιας ύπαρξης που εκτείνεται απεριόριστα στο παρελθόν και το μέλλον ταυτόχρονα. Σκεφτόμαστε τη στιγμή που περιλαμβάνει όλη την ιστορία και τις δυνατότητες που έρχονται. Αυτή η εμπειρία διαλύει τις διαχωρισμένες πτυχές της ύπαρξής μας στο χρόνο και στο χώρο. Κάτι τέτοιο μπορεί να είναι αδύνατον να κατανοηθεί πλήρως, αλλά μπορεί να βιωθεί με κάθε ίχνος της ψυχής μας.
ο Ρ. Η. Νατζέμυ μας λέει σχετικά::
ΡΕΝ - Μάθημα 42
Ο Θεός είναι η δύναμή μου. Η πραγματική όραση είναι το δώρο Του.
Δεν έχουμε άλλη δύναμη από τη θεϊκή δύναμη μέσα μας. Σαν νους, εγώ και σώμα δεν έχουμε καθόλου δύναμη, όπως η σελήνη δεν έχει φως από μόνη της. Όπως η ταινία στον κινηματογράφο που δεν έχει δικό της φως και χρειάζεται το φως του προβολέα. Ο νους μας είναι η ταινία και το θείο είναι το φως.
Η μοναδική μας δύναμη είναι από τον Θεό. Μέσα εκεί, επίσης, βρίσκεται η ικανότητά μας να αντιλαμβανόμαστε σωστά. Έχουμε τώρα κατανοήσει ξεκάθαρα ότι ο νους είναι προγραμματισμένος και γεμάτος προκαταλήψεις και φόβο να αντιληφθεί την αλήθεια. Χρειάζεται να αφήσουμε τη συνήθη μέθοδο όρασης και, επιτρέποντας στο νου να σταματήσει να ερμηνεύει, να δούμε με την «καρδιά» μας, με λιγότερες σκέψεις και μεγαλύτερη έμπνευση, ζητώντας από τον Θεό να μας βοηθήσει να δούμε την αλήθεια και να δράσουμε βασισμένοι σ' αυτήν. Βασικά ζητάμε έμπνευση και καθοδήγηση. Επίσης, ζητάμε να κατανοήσουμε την έννοια της αιωνιότητας – μιας ύπαρξης που εκτείνεται απεριόριστα προς το παρελθόν και το μέλλον ταυτόχρονα. Την έννοια του δευτερόλεπτου που συμπεριλαμβάνει όλο το παρελθόν και το μέλλον μέσα σε μια στιγμή. Η διαχωρισμένη μέσα στο χρόνο και στο χώρο ύπαρξή μας διαλύεται μέσα σε μια τέτοια εμπειρία. Αυτό δεν μπορεί ποτέ να γίνει κατανοητό, αλλά μπορεί να βιωθεί.
**Το Μυστικό της Εσωτερικής Δύναμης**
Μια φορά, σε μια γαλήνια κοιλάδα, ζούσε μια νεαρή λευκή αλεπού, η Άννα. Είχε ακούσει από τα άλλα ζώα για ένα μαγικό δέντρο που μπορούσε να αποκαλύψει την εσωτερική δύναμη σε όποιον το πλησίαζε με ανοιχτή καρδιά.
Μια μέρα, αποφάσισε να το αναζητήσει. Ξεκίνησε το ταξίδι της με θάρρος και ενθουσιασμό, συντροφευμένη από τον φίλο της, τον σοφό κουκουβάγια. Περπάτησαν μέσα από καταπράσινα δάση και περάσματα, μοιράζοντας ιστορίες και όνειρα.
Όταν έφτασαν στο δέντρο, η Άννα ένιωσε μια ισχυρή ενέργεια να την περιβάλλει. «Πώς μπορώ να ανακαλύψω τη δύναμή μου;» ρώτησε.
«Κλείσε τα μάτια σου και άφησε την καρδιά σου να μιλήσει,» απάντησε η κουκουβάγια.
Η Άννα υπάκουσε. Ενστικτωδώς, αισθάνθηκε ότι η δύναμή της προερχόταν από την αποδοχή του εαυτού της και τη σύνδεσή της με τη φύση. Όσο πιο βαθιά εστίαζε, τόσο πιο φωτεινές εικόνες άρχισαν να σχηματίζονται στο μυαλό της: στιγμές χαράς, φιλίας και αγάπης.
Μόλις άνοιξε τα μάτια της, το δέντρο έλαμπε με ένα ζεστό φως. «Η εσωτερική σου δύναμη είναι πάντα εδώ, αρκεί να πιστέψεις σε αυτήν και να αφεθείς,» είπε το δέντρο.
Από εκείνη την ημέρα, η Άννα και η κουκουβάγια επισκέπτονταν το δέντρο συχνά, ανακαλύπτοντας νέες πτυχές της δύναμής τους. Μοιράζονταν τις εμπειρίες τους με τα υπόλοιπα ζώα της κοιλάδας, ενθαρρύνοντάς τα να αναζητήσουν τη δική τους εσωτερική δύναμη.
Έτσι, η κοιλάδα γέμισε με χαρά και φως, καθώς όλα τα ζώα μάθαιναν ότι η πραγματική δύναμη βρίσκεται μέσα μας, περιμένοντας να την ανακαλύψουμε.